Mesaj Sayısı
31. Bölümden
Bihter: Telefonun Kapalı mı?
Behlül: Bilmem...Bakmadım...Aaaa evet kapalı...Şarjı bitmiş...
Bihter: Elif biraz önce aradı da gelecekmiş.
Bülent: Ne zaman?
Bihter: Bilmiyorum...Geleceğim dedi işte...
Bülent: Hala hemen çıkmayalım biz...
Hala: Biz kahvaltıdan sonra hemen gideceğiz canım...İstiyorsan sen kalabilirsin...
Bülent: Ya Elif burada kalsa gelmem valla...
Hala: Bak sen...
Adnan: Ne oluyoruz Bülent? Adamın gözünün için ebaka baka nişanlısını asılıyor ya...oğlum o senin yengen...yengen...unutursan Behlül çok fena hatırlatır sana...
Behlül şok geçiriyor bu arada...
Adnan: Oooooo...Behlül uyuyor...
Behlül: (Gülümser) Duyuyorum amca...Duyuyorum da duymazlıktan geliyorum...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bihter: Ne keyifli değil mi?
Behlül: (Gülümser) Bu eve ilk geldiğimde bu bahçe öyle büyük görünmüştü ki gözüme...Küçüktüm tabi etrafımdaki herşey de kocamandı...Yalnız başıma çıkmaya korkardım kaybolurum diye...(Güler)Yukarılara hiç çıkamazdım hele...Alıştım sonra...Yalnız kalmak istediğim zaman hep bu bahçeye sığındım...Bir ağacın altına oturup saatlerce düşündüğüm olurdu...
Büyük bir huzur...(Bir süre sessizlik)Amcamın güvenli kolları kadar büyük bir bahçe...
Bihter: Bizim evde hemen hemen her gece kavga olurdu.Annem senden boşanacağım lafını iyi gecelerin yerine kullanırdı.Odamızda Peykerle konuşurduk boşanırlarsa hangimiz annemde hangimiz babamda kalır hayatımız nasıl olur diye...Annem ikimizi de babama bırakmak isterdi...Duyardık al çocuklarını da git diye bağırdığını...Ya babamda istemezse ne olur bize diye çok korkardık...
Behlül: Ben kavgaların çekişmelerin ortasında kalmadım hiç...Bu evde yengemin hastalığı yüzünden hüzün vardı...Ama huzur vardı...(Bir süre susarlar)Amcamın sayesinda atlattım zor günlerimi...Mutlu bir çocuk oldum yeniden...Hayatı güvenmeyi öğrendim.....güvenmeyi...
(Susarlar)
Elif gelene kadar ders çalışayım ben der ve gider....
Bihter: Telefonun Kapalı mı?
Behlül: Bilmem...Bakmadım...Aaaa evet kapalı...Şarjı bitmiş...
Bihter: Elif biraz önce aradı da gelecekmiş.
Bülent: Ne zaman?
Bihter: Bilmiyorum...Geleceğim dedi işte...
Bülent: Hala hemen çıkmayalım biz...
Hala: Biz kahvaltıdan sonra hemen gideceğiz canım...İstiyorsan sen kalabilirsin...
Bülent: Ya Elif burada kalsa gelmem valla...
Hala: Bak sen...
Adnan: Ne oluyoruz Bülent? Adamın gözünün için ebaka baka nişanlısını asılıyor ya...oğlum o senin yengen...yengen...unutursan Behlül çok fena hatırlatır sana...
Behlül şok geçiriyor bu arada...
Adnan: Oooooo...Behlül uyuyor...
Behlül: (Gülümser) Duyuyorum amca...Duyuyorum da duymazlıktan geliyorum...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bihter: Ne keyifli değil mi?
Behlül: (Gülümser) Bu eve ilk geldiğimde bu bahçe öyle büyük görünmüştü ki gözüme...Küçüktüm tabi etrafımdaki herşey de kocamandı...Yalnız başıma çıkmaya korkardım kaybolurum diye...(Güler)Yukarılara hiç çıkamazdım hele...Alıştım sonra...Yalnız kalmak istediğim zaman hep bu bahçeye sığındım...Bir ağacın altına oturup saatlerce düşündüğüm olurdu...
Büyük bir huzur...(Bir süre sessizlik)Amcamın güvenli kolları kadar büyük bir bahçe...
Bihter: Bizim evde hemen hemen her gece kavga olurdu.Annem senden boşanacağım lafını iyi gecelerin yerine kullanırdı.Odamızda Peykerle konuşurduk boşanırlarsa hangimiz annemde hangimiz babamda kalır hayatımız nasıl olur diye...Annem ikimizi de babama bırakmak isterdi...Duyardık al çocuklarını da git diye bağırdığını...Ya babamda istemezse ne olur bize diye çok korkardık...
Behlül: Ben kavgaların çekişmelerin ortasında kalmadım hiç...Bu evde yengemin hastalığı yüzünden hüzün vardı...Ama huzur vardı...(Bir süre susarlar)Amcamın sayesinda atlattım zor günlerimi...Mutlu bir çocuk oldum yeniden...Hayatı güvenmeyi öğrendim.....güvenmeyi...
(Susarlar)
Elif gelene kadar ders çalışayım ben der ve gider....
